Παρά το μέγεθος της που είναι παρόμοιο με της Γης, η Αφροδίτη είναι εξαιρετικά ξηρή, υποδηλώνοντας σχεδόν συνολική απώλεια νερού στο διάστημα. Ο πιθανότερος μηχανισμός είναι η εκροή υδρογόνου από μια αρχαία ατμόσφαιρα που αποτελούνταν κυρίως από υδρατμό.
Η Αφροδίτη ήταν κάποτε ένας δυνητικά φιλόξενος πλανήτης που μπορεί να είχε ωκεανούς, αλλά καθώς ο νεαρός Ήλιος δυνάμωνε, η έντονη ακτινοβολία προκάλεσε ένα εξαιρετικά ισχυρό φαινόμενο θερμοκηπίου που εξάτμισε τους ωκεανούς και μετέτρεψε την Αφροδίτη σε έναν καυτό, ξηρό κόσμο. Με τον καιρό, η Αφροδίτη έχασε το μεγαλύτερο μέρος του νερού της καθώς ο ηλιακός άνεμος μετέφερε τους υδρατμούς στο διάστημα. Η Αφροδίτη έχει τώρα 100.000 φορές λιγότερο νερό από τη Γη, μια απόκλιση που δεν μπορεί να εξηγηθεί με συμβατικά μοντέλα.
Για αυτή την τεράστια απώλεια νερού της Αφροδίτης και για την παραγωγή του παρατηρούμενου ατμοσφαιρικού εμπλουτισμού της σε δευτέριο -ένα βαρύτερο ισότοπο του υδρογόνου που ανιχνεύεται εκεί 120 φορές περισσότερο απ’ ό,τι στη Γη-, απαιτούνται και άλλοι, μη θερμικοί μηχανισμοί, διαφυγής υδρογόνου που εξακολουθούν να λειτουργούν σήμερα.
Ο Michael S. Chaffin, η Eryn M. Cangi και οι συνεργάτες τους στο Πανεπιστήμιο του Colorado Boulder, στις ΗΠΑ χρησιμοποίησαν υπολογιστική μοντελοποίηση για να προσομοιώσουν την ατμόσφαιρα της Αφροδίτης και εντόπισαν μια χημική αντίδραση που περιλαμβάνει κατιόντα φορμυλίου (HCO+) που μετατρέπει συνεχώς νερό και διοξείδιο του άνθρακα σε υδρογόνο και μονοξείδιο του άνθρακα . Αυτή η αντίδραση φαίνεται να είναι υπεύθυνη για σημαντική απώλεια νερού, καθώς το υδρογόνο απομακρύνεται εύκολα, και ίσως εξηγεί την ακραία ξηρότητα του πλανήτη. Οι ερευνητές θεωρούν πως αυτή η διαδικασία είχε παραβλεφθεί μέχρι στιγμής λόγω έλλειψης κατάλληλων οργάνων ανίχνευσης σε διαστημικές αποστολές.
Εάν η υπόθεση της ομάδας είναι ακριβής, το φορμύλιο HCO+ θα πρέπει να είναι ένα από τα πιο άφθονα ιόντα στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι σήμερα, κανένα διαστημικό σκάφος δεν έχει εντοπίσει HCO+ στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης. Οι ερευνητές λένε ότι αυτό οφείλεται στο ότι δεν είχαν τα κατάλληλα όργανα μιας και η φασματική υπογραφή του φορμυλίου μπορεί να ανιχνευθεί αναμφίβολα μόνο με φασματόμετρα πολύ υψηλής ανάλυσης και με μέτρηση ισοτόπων υδρογόνου. Οι ερευνητές ελπίζουν ότι οι μελλοντικές αποστολές θα είναι σε θέση να κάνουν τέτοιες μετρήσεις και να παρέχουν περισσότερα δεδομένα για την απώλεια νερού της Αφροδίτης.
Για περισσότερες πληροφορίες για τις συνθήκες στον γειτονικό μας πλανήτη, δείτε το σχετικό βίντεο εδώ:
Πηγές
– Venus water loss is dominated by HCO+ dissociative recombination, M. S. Chaffin, E. M. Cangi, B. S. Gregory, R. V. Yelle, J. Deighan, R. D. Elliott, H. Gröller, Nature 2024. https://doi.org/10.1038/s41586-024-07261-y
– Chemistry Views. www.chemistryviews.org/how-did-venus-become-so-dry/
– Salvador, A. et al. Magma ocean, water, and the early atmosphere of Venus. Space Sci. Rev. 219, 51 (2023)
– Moroz, V. I. et al. Spectrum of the Venus day sky. Nature 284, 243–244 (1980)
– Marcq, E., Mills, F. P., Parkinson, C. D. & Vandaele, A. C. Composition and chemistry of the neutral atmosphere of Venus. Space Sci. Rev. 214, 10 (2018)
– Kasting, J. F. & Pollack, J. B. Loss of water from Venus. I. Hydrodynamic escape of hydrogen. Icarus 53, 479–508 (1983)
– Πηγή εικόνας: Chemistry Views
